İstesek de, istemesek de bu Dünya’dan Ahiret’e gideceğiz. Kimse bu Dünya’da baki kalamaz. Kimse bu Dünya’ya çivi çakamaz. Gideceğiz. Zaten gitmek üzere geldik. Bu Dünya bir sevk yeridir. Sevk olunuyoruz. Sevk olduğumuz yer ve gittiğimiz cihet bellidir. Doğduk. Zaten ölmek üzere doğduk. Ölüm bir son değildir. Ölüm bir başlangıçtır. Nasıl ki doğum, ana rahmine düşmekten sonraki bir başlangıç olduğu gibi, ölüm de ahrete varmak için bir başlangıçtır.
Evet, ölüm bir başlangıç. Peki biz öldükten sonra, bizden geriye ne kalır? Biz gittikten sonra bu Dünya’da ne kalır?
İşte en mühim soru bu: “Bizden geriye ne kalır? Bunu hiç düşündük mü? Biz öldüğümüzde ne kalır? Buna hiç kafa yorduk mu?”
Biz bunu düşünmesek de Peygamberler, Alimler, Filozoflar, Tefekkür Erbabı bu soruları çok düşünmüştür.
İnsandan geriye elbette ameli kalır.
İnsandan geriye elbette yaptıkları ve işledikleri kalır.
İnsandan geriye elbette eserleri ve fikirleri kalır.
Bundan başka hiçbir şey kalmaz. Kalsa da kendisine yâr olmaz. İnsandan geriye mal ve mülk kalsa ne olur ki? Diyelim ki sen öldün ve 10000 dönüm toprağın kaldı. Diyelim ki sen öldün 100 milyon TL paran kaldı. Diyelim ki sen öldün 100 adet apartman dairen kaldı. Diyelim ki sen öldün 10 adet villan kaldı.
Kime faydası var ki. Senden sonra kalan mal ve mülkün sana faydası olmadığı kesin. Senden sonra kalan mal ve mülkün faydası mirasçılarınadır. O mirasçıların birçoğu da birbirine girer, birçoğu da kavga eder. Mirasçıların birçoğu da miras bırakana hayır dua dahi göndermez. Durum bu kadar nettir.
Geçen gün Hz. İbrahim’in (as) Kur’an-ı Kerim’de beyan edilen şu duasını tefekkür eyledim:
“Rabbim! Bana hikmet ver ve beni iyiler arasına kat. Bana, sonra gelecekler içinde, iyilikle anılmak nasip eyle! Beni, Naîm cennetinin vârislerinden kıl.” (Şuara Suresi, 83-85)
İşte bu dua hayatımızın mihenk noktasını oluşturmalıdır. Ve bakış açımız bu duanın çerçevesinde oluşturmalıyız.
Öldükten sonra hayırlı ve iyi bir insan olarak adın kaldı mı? Öldükten sonra iyilikle anılanlardan mısın? İşte bu soruya “evet” cevap veriliyorsa, sen bahtiyarlardansın. Bunu sağlayamamışsan Dünya senin olsa boştur.
"Âhirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde, fâni dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme!" (Üstad Bediüzzaman Said Nursi)
Durum bu kadar açık ve nettir. Bu durumu bu şekilde dikkatlerinize sunduktan sonra haydi hep birlikte şu şiirime kulak verelim:
KALIR
Ne geçmiyor ki bu koskoca Dünya’da ne!
Tükeniyoruz mevsim mevsim, sene sene.
Yine efkar çöktü bu deli gönlüme yine.
Benden geriye yalnız ve yalnız hüzün kalır.
Rüzgar geçer, bulutlar geçer tutamazsın.
Kısmetin olmayana göz dikme yutamazsın.
Elde etsen ne olacak ki, rahat yatamazsın.
Malı, mülkü bırakır gidersin, gözün kalır.
Hırstan kimse zengin olmadı bu bir gerçek.
Kanaatten kimse ölmedi ve asla ölmeyecek.
Sana verilen mühlet elbet bir gün bitecek.
Senden geriye ancak ve ancak sözün kalır.
Çalış ve çabala, iyi işlerde harca vaktini.
Asla ve asla unutma Rabbe verdiğin aktini.
Elbet yazan var, işlediklerini, yaptıklarını.
Sen gitsen de elbet bu Dünya’da, izin kalır.
Çileler, dertler, hepsi de birer imtihandır.
Nefsine uyma sakın, oyala onu, kandır.
Hayatta her şeyin çözümü akıl ve izandır.
Sabredersen yokuşların biter, düzün kalır.
Bak ve gör, her hayırlı işte bir hikmet var.
Düşün ve anla her iyi harekette bereket var.
Çilelerin sonunda huzur ve selamet var.
Derdin gider, gecen biter, gündüzün kalır.
Aklını kullanmazsan kurtuluşa eremezsin.
Mutluluk kapısından içeri hiç giremezsin.
Gül bahçesinde güller, çiçekler deremezsin.
Sabretmezsen baharın gelmez, güzün kalır.
Sen insansın, muazzam varlıksın, büsbütün.
Bedenin küçük, ruhun kainattan daha üstün.
Haydi gel, vakit geçmeden bunları bir düşün.
Evvelden ahire, ezelden ebede, özün kalır.
Ahmet SANDAL
YORUMLAR