\r\n\r\n
Platon “şaşarım insanoğluna” diye başlar sözlerine ve insanların birçoğunun düştüğü şu tuhaf durumu çok veciz bir şekilde anlatır: “İnsanoğlu çocukluktan sıkılır, büyümek için acele eder. Büyüdükten sonra da çocukluğunu özler! Önce para kazanmak için sağlığını harcar. Sonra da yitirdiği sağlığını geri kazanmak için parasını harcar! Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar. Ancak, hiç yaşamamış gibi ölür! Hayata hazırlanmaya o kadar zaman harcar ki, hayatını yaşamaya vakti kalmaz. Yarını o denli düşünür ki, bugünün elinden kayıp gittiğini fark etmez bile.”
\r\n\r\n“Herkes çocukluğunu özlüyor” diye başladım yazıma, ancak, bu durum sanki günümüze özgü bir sorun değilmiş, insanoğlunun ta ilk zamanlarından beri böyle bir sorun varmış gibi geldi bana. Bakınız Platon’un sözlerine ki, Filozofumuz bundan belki de 2500 sene önce yaşamıştır. Demek ki, bu sorun tarihin ilk devirlerinden beri mevcutmuş. “İnsanın çocukluğunu özleme sorunu” eskiden mevcut olsa da, günümüzde daha fazla ve büyük bir sorun olduğu çok açık.
\r\n\r\nNereye gitsem, kiminle konuşsam “ah çocukluğum” diyor. Çocuk yıllarına olan hasreti ve arayışı dile getiriyor. “Herkes çocukluğunu arıyor” derken kastımız elbette, çocukluk günlerdir.
\r\n\r\nNiye çocukluğumuzu özlüyoruz? Niye çocukluk günlerimizi arıyoruz? Bu soruyu kendi bakış açımla (çocukluk günlerine hasret duyan bir insan olarak) şu altı maddede izah edebilirim:
\r\n\r\n1-İnsanoğlu gittikçe daha mutlu olacağını sanmakta ve her gelen günün yeni bir umut ve mutluluk getireceğini düşünmekte ve bunların gerçekleştiğini göremeyince “ah çocukluğum” diye feryat ediyor.
\r\n\r\n2-Hayat zorlaşıyor. Yaşadığımız bu devirde her geçen gün çile ve meşakkat getiriyor. İnsanlar (gelen günler geçmişi arattığı için) hep birden çocukluğuna dönmek istiyorlar. Çünkü geçmiş yıllarda hayat daha kolay ve daha az masraflı olduğu için mutluluk da fazlaydı. Şimdi ise hayat pahalılaştı ve oldukça zorlaştı. İnsanlar çocukluklarındaki gibi ucuz ve kolay bir hayat istiyorlar.
\r\n\r\n3-Savaşlar, acılar, düşmanlıklar her geçen gün çoğalıyor. Savaşlar, acılar ve düşmanlıklar insanda huzur bırakmadı. Bu huzursuzluk ortamında insanlar çocukluğuna dönmek istiyorlar.
\r\n\r\n4-Yeni yeni ürünler, yeni yeni teknolojiler hayatımıza girdi ve sadelikten, tabilikten uzaklaştık. Hayat daha fazla karmaşık duruma geldi. Bilgisayar ve cep telefonları bir taraftan hayatı kolaylaştırırken diğer taraftan da hayatı sanal hâle getirdi. Sanal hayat huzur ve mutluluk vermiyor. İnsanlar çocukluklarındaki gibi sade ve gerçek hayatı arzuluyorlar.
\r\n\r\n5-Güven ve sadakat kalmadı. Komşuluk ilişkileri ve komşuluk dayanışması bitmek üzere. İnsanlar birbirlerine menfeat gözüyle bakar oldular. Bu ahvalde insanlar, çocukluklarındaki yaşadıkları güveni, sadakati, komşuluk dayanışmasını, samimi ve hasbi ilişkileri arıyorlar.
\r\n\r\n6-Çocukluk masumiyettir. Çocukluk safiyettir. Çocukluk günahsızlıktır. Masumiyetini yitiren, saflığını kaybeden ve günahlara batan insan, çocukluğuna özlem duyuyor. İnsan ruhu esasında masumluğa, saflığa ve günahsızlığa odaklıdır. Ruhumuz masumiyeti, saflığı ve günahsızlığı özlüyor ve bunun için “ah çocukluğum” diyor.
\r\n\r\nGeçen gün “Nerdesin Ey Çocukluğum?” diye kendi kendime sordum. Esasında ruhuma sordum:
\r\n\r\nNERDESİN EY ÇOCUKLUĞUM?
\r\n\r\n\r\n\r\n
Saklambaç oynar, en zor yere saklanırdık.
\r\nÇelik-çomak oynar, en uzak yere atardık.
Oyun eğlenceyle, neşemize neşe katardık.
\r\nYaramazlık etsek de sonunda aklanırdık.
\r\nNerdesin Ey Çocukluğum!
\r\n\r\n
Dışarıya çağrıldığımızda hiç üşenmezdik.
\r\nNe kar, kış dinler, ne de bir soğuk duyardık.
Yemez içmez, yalnız eğlenceyle doyardık.
\r\nDerdimiz oyundu, başka şey düşünmezdik.
\r\nNerdesin Ey Çocukluğum!
\r\n\r\n
Bir kuş kadar hafif, nazenindi yüreklerimiz.
\r\nNe dünyevi bir telaş, ne de bir kaygı vardı.
Dünya sevgisi ruhumuzu çepeçevre sardı.
\r\nŞimdi hep mal, mülk üzerine dileklerimiz.
\r\nNerdesin Ey Çocukluğum!
\r\n\r\n
Şimdi arıyorum, çocukluğumuzdaki fıtratı.
\r\nO masumiyete erişmek artık ne mümkün.
Geçmişi yaderken ruhum kederli ve üzgün.
\r\nHeyhat! Şimdi kalplerimiz taştan daha katı.
\r\nNerdesin Ey Çocukluğum!
\r\nNerdesin!
Nerdesin!
\r\n\r\nAhmet SANDAL
\r\n